Mijn comeback naar de sportwereld: een 20 km trail als wake-upcall
Na een lange periode zonder sportevents besloot ik het nog eens te wagen. Jarenlang had ik vooral gefocust op werk, gezin en andere prioriteiten, en sport stond eerlijk gezegd niet meer bovenaan de lijst. Maar ergens bleef dat kriebelende gevoel ,de herinnering aan de voldoening van een goede race, de sfeer aan de startlijn, en het gevoel van trots aan de finish.
Dus schreef ik me in voor een trailrun van 20 kilometer rond Brussel. Geen vlak parcours dit keer, maar een pittige tocht door de natuur, met hoogteverschillen die ik al even niet meer had gevoeld.
De start ging verrassend goed. De eerste vijf kilometer liep ik aan een tempo van ongeveer zes minuten per kilometer, en ik dacht: “Dit gaat vlot, ik zit er nog goed in.”
Maar toen kwamen de eerste echte heuvels, en daar voelde ik het meteen ,dit was iets helemaal anders dan mijn gewone loopjes langs de vaart. De benen protesteerden, de hartslag ging omhoog, en ik wist: hier heb ik wat trainingsuren te kort.
Toch bleef ik doorgaan. Niet voor de tijd, maar voor het gevoel van weer bezig te zijn. En eerlijk? Achteraf viel het allemaal beter mee dan verwacht. Ik deed er maar tien minuten langer over dan ik gehoopt had helemaal niet slecht voor iemand die al een tijdje niet serieus had getraind.
Wat vooral bleef hangen, was het gevoel aan de finish: de voldoening, de glimlach, de herontdekte motivatie.
Ik had de smaak opnieuw te pakken.
Deze trail was meer dan zomaar een loop. Het was een wake-upcall. Een herinnering dat als ik mijn doelen wil halen en dat moet, want volgend jaar staat de Ironman 70.3 in Luxemburg op mijn planning, ik echt weer serieus moet gaan trainen. Geen excuses meer.
De boodschap van de dag?
Begin op tijd, bouw rustig op, en blijf bewegen. Want het gevoel dat je krijgt als je die finishlijn bereikt, dat is het allemaal waard.
My Comeback to the Sports Scene: A 20 km Trail as a Wake-Up Call
After several years without joining any sports events, I finally decided to take the leap again. For a long time, my focus had been on work, family, and everyday life and sport slowly slipped into the background. But that itch never really went away the memory of race day excitement, the energy at the start line, and the pride of crossing the finish.
So, I signed up for a 20 km trail run around Brussels. Not a flat, easy route this time, but a challenging one through the hills and forests ,something I hadn’t done in years.
The start went surprisingly well. The first five kilometers rolled by at about six minutes per kilometer, and I thought, “This feels good, I’ve still got it.”
Then came the uphills, and reality hit fast. This was nothing like my usual flat runs along the canal. My legs were burning, my heart rate climbed, and I realized I was paying the price for not training enough.
Still, I pushed through. Not for the time, but for the experience ,to feel alive again. And honestly? Looking back, it went better than expected. I finished only about ten minutes slower than planned, which isn’t bad for someone who hasn’t trained properly in a while.
What stayed with me the most was that feeling at the finish line: satisfaction, relief, and a spark of renewed motivation.
I had rediscovered the joy of running.
This trail was more than just a race ,it was a wake-up call. A reminder that if I want to reach my next goal ,and I must, because next year’s Ironman 70.3 Luxembourg is already on my calendar ,I need to start training seriously again. No excuses.
The lesson of the day?
Start early, build steadily, and keep moving. Because that feeling when you cross the finish line ,that’s what makes it all worth it.